‘Door mijn ervaring op zee kan ik goed improviseren’

Bas Swaan, werktuigkundige

Na mijn opleiding aan de Zeevaartschool voer ik jarenlang over de wereld als stuurman en werktuigkundige op grote schepen. De laatste jaren werkte ik op zeeslepers en deed ik bergingswerk. Een van mijn laatste projecten was in Algerije. In de haven van Algiers lag een gezonken schip met veel schade. 

Het leven op zee leverde bijzondere ervaringen op. Maar ik zag echt niet zoveel van de wereld als je misschien denkt. Het grootste deel van de tijd zat ik namelijk gewoon op die sleepboot. Ik had na een tijdje ook wel behoefte om meer thuis te zijn. Daarom stapte ik vijf jaar geleden over naar de wal, en ging ik aan het werk bij een ship delivery-bedrijf. Als een aangekocht schip bijvoorbeeld van Australië naar Chili moest, leidde ik die reis in goede banen. Vanachter mijn bureau. Bemanning zoeken, offertes maken, route uitdenken – dat soort werk.

Toch miste ik de technische uitdaging. En dus switchte ik voor even terug naar de zeevaart, ook om mijn papieren op orde te houden. Maar hoewel het leuk was om weer vaarprojecten te doen, zag ik in dat mijn toekomst echt op land lag. Het liefst wilde ik een baan waar ik mijn technische kennis en mijn managementvaardigheden kon combineren. Toen ik op de vacature van werktuigkundige bij Eneco stuitte, wist ik: dit is mijn baan. Het was perfect. Ik kon regulier thuis zijn, mijn technische kennis gebruiken en mezelf breder ontwikkelen.

In april begon ik aan mijn nieuwe avontuur in Utrecht. Ik werd ingewerkt op de biomassacentrale. Zeker anders dan een schip, maar er zijn ook veel overeenkomsten in de techniek en de installaties. Daarnaast vraagt dit werk om een helikopterview. Samen met mijn team houd ik de bedrijfsvoering van de energiecentrales goed in de gaten: kunnen we de gevraagde warmte en elektriciteit continu blijven leveren? Die combi van techniek en aansturing vind ik heel leuk.

Door mijn werk op zee ontwikkelde ik ook soft skills die me nu goed van pas komen. Ik ben er zelfstandig, flexibel en creatief van geworden. En ik kan goed improviseren. Je moet dingen durven proberen, want hulp is niet altijd binnen handbereik. Die mindset zit bij mij ingebakken.

Als er nu een storing is in de biomassacentrale – bijvoorbeeld

omdat een transportband vastloopt of een ketel uitvalt – dan analyseer ik eerst het probleem en kijk ik wat ik zelf kan doen. Ik word echt blij als het me lukt om binnen alle procedures een creatieve oplossing te vinden, zodat een installatie toch veilig kan blijven draaien. En kom ik er niet uit? Dan schakel ik hulp in en heb ik meteen een uitgebreide briefing voor de storingsdienst. Vinden zij ook fijn.

Vanaf dag één voel ik me thuis bij Eneco. Het team is heel hecht. Er is een jonge garde, met veel mensen die net als ik uit de vaart komen. Maar er zijn ook ervaren collega’s die hier al bijna veertig jaar werken. Die mix is leuk. Ook zijn de lijnen kort, je kunt bij iedereen terecht met je vragen. Plus: Utrecht is mijn thuisstad. Ik ben hier geboren en getogen, en mijn vader werkte bij de PEGUS – het energiebedrijf dat vroeger aan de Keulsekade zat. Dus ja, ik zit hier echt op mijn plek.

En de zee? Die lonkt niet meer. Deze vaste basis vind ik prettig. Het continurooster is heel duidelijk: twee ochtenddiensten, twee middagdiensten, twee nachtdiensten en dan vier dagen vrij. Ik weet al tot eind volgend jaar wanneer ik moet werken én wanneer ik vrij ben. Ook zijn er volop doorgroeimogelijkheden. Binnenkort word ik ingewerkt op de andere eenheden hier op het terrein, zodat ik meer installaties kan beheren naast de biomassacentrale. Op de korte termijn biedt dat genoeg uitdaging. En op de lange termijn lijkt het me mooi om meer te doen met procesverbetering. Daar is hier alle ruimte voor, dus ik hoef me voorlopig niet te vervelen.